Kościół św. Stanisława Kostki we Wrocławiu - monumentalny i piękny

Stefan Müller

Gdy na początku lat 80. polscy architekci dyskutowali o tym, jak powinna wyglądać współczesna architektura sakralna,  prezentował dość bezkompromisową postawę. Krytykował fałszywe jego zdaniem przeświadczenie, że „kościół to temat rzeźbiarski” posługując się złośliwymi, ale wyjątkowo trafnymi porównaniami. Stwierdził, że wyjątkowo łatwo jest wykonać makietę „rzeźbiarskiego” kościoła- wystarczy wziąć kartkę papieru, zmiąć, poprzycinać, położyć na stół i w najwyższej części umocować krzyżyk. Sam opowiadał się za nowoczesną interpretacją tradycyjnych wartości i wbudowanie treści symbolicznych i metaforycznych w architekturę nowopowstających kościołów.

Przytaczane fragmenty wypowiedzi Stefana Müllera pochodzą z roku 1982. Dwa lata później, w 1984 roku, rozpoczęła się realizacja wrocławskiego kościoła, który mimo iż ukończony został już w XXI wieku, jest w gruncie rzeczy obiektem z 1 połowy lat 80.  Kościół został poświęcony przez Arcybiskupa Metropolitę Wrocławskiego Mariana Gołębiewskiego  17 września 2006 roku.

Zobacz także: Dominikanie na Służewiu. Betonowe sacrum w stolicy>>

Jak w takiej sytuacji prezentuje się architektura wrocławskiej świątyni w kontekście wypowiedzi Müllera? Otóż mamy do czynienia z rzadko spotykaną konsekwencją i zgodnością teorii i praktyki. Masywna bryła kościoła św. Stanisława Kostki powtarza klasyczny układ bazyliki z wyraźnie wyodrębnioną nawą główną i nawami bocznymi.

Nad wejściem, które flankują dwa masywne asymetryczne pylony, znajduje się ogromne okno. Od strony północnej dobudowana została prosta, nieco przysadzista dzwonnica - campanilla. Ponad płaskimi dachami naw bocznych znajdują się zgeometryzowane odpowiedniki łuków przyporowych, które stanowią kolejne odniesienie do historii, podobnie jak prostokątne, wąskie okna.

Kościół p.w. św. Stanisława Kostki  we Wrocławiu - masywna bryła

Skojarzenia z architekturą średniowieczną budzi także zastosowany w elewacji materiał - czerwona cegła o nierównej fakturze i zróżnicowanej barwie. Dodatkowo ułożona została ona w ten sposób, iż całe powierzchnie ścian zewnętrznych podzielone zostały na duże kwadratowe pola. Powstała w ten sposób siatka żłobień, która urozmaica monumentalne bryły.

Uzupełnienie prostej formy świątyni stanowi ascetyczne wnętrze z szarą kamienną posadzką i białymi ścianami poprzecinanymi profilowanymi lizenami. Ponad nimi znajduje się również otynkowany na biało żelbetowy strop kasetonowy.

Całość sprawia wrażenie architektury tworzonej niezwykle świadomie, podporządkowanej pewnym rygorom. Stefan Müller stworzył obiekt, który w oczywisty sposób nawiązuje do tradycji i historii, a jednocześnie nie popada w tak częsty pastisz. Łączy modernistyczną nowoczesność z dorobkiem przeszłości.