"Poland for Poland", czyli czego możemy nauczyć się od mieszkańców wioski Poland w państwie Kiribati?

Poland for Poland" - pomost między kulturami

"Poland for Poland" - projekt dyplomowy Agnieszki Witkowskiej, powstał we współpracy z lokalną społecznością Kiribati - odbyły się nawet ostatnio rozmowy w tamtejszym Ministerstwie Spraw Zagranicznych dotyczące planu wdrożenia koncepcji. Lokalna społeczność aktywnie uczestniczyła w formułowaniu podstawowych założeń projektowych wskazując m.in. formy projektowanych obiektów.

Ten projekt to zestawienie dwóch kultur, dwóch szerokości geograficznych i dwóch różnych sposobów życia. Celem było znalezienie pomostu kulturowego pomiędzy przestrzeniami, w których postrzeganie świata, styl życia, wartości, obyczaje mieszkańców są skrajnie różne, a jednocześnie zaskakująco podobne. Efektem są rozwiązania, które poprawią jakość życia w obu lokalizacjach, próba nauki z mądrości życiowej Kiribati oraz podarowanie im naszej wiedzy technologicznej.

Jan Sikora tak opowiada o procesie projektowym:

" Wyjątkowość tego projektu polega na tym co w naszym kierunku studiów najciekawsze: pracujemy z lokalnymi kontekstami kulturowymi próbując znaleźć rozwiązania napotkanych problemów. Pani Agnieszka w sposób bardzo sprawny nawiązała kontakt z lokalną społecznością i weszła w bardzo ciekawy dialog. Było to bardzo trudne zadanie ale efekty są obiecujące, jest szansa na realizację tej ciekawej wizji".

O kierunku Architektura Przestrzeni Kulturowych przeczytacie tu>>

Poznajmy Poland

Kiribati i Poland są jednym z najbardziej oddalonych miejsc na świecie od naszej Polski, a podróż tam jest wyprawą w przyszłość, gdyż musimy przekroczyć linię zmiany daty. Kraj ten jako pierwszy na świecie obchodzi Nowy Rok oraz każdy nowy dzień. Mieszkańcy Poland przyjęli barwy narodowe naszej biało-czerwonej flagi zauroczeni ich symboliką, a dzieci w szkole uczą się w klasach o nazwach polskich miast - Warszawa, Wrocław i Kraków. Znajduje się tam kościół św. Stanisława. Mieszkańcy Kiribati zmagają się z wieloma problemami. Według wielu prognoz ich kraj zniknie pod powierzchnią wody w ciągu najbliższych 50 lat. Są zalewani nie tylko wodami, ale i przypływającymi z całego świata plastikami.

Jak możemy pomóc mieszkańcom Poland?

Agnieszka Witkowska w swoim dyplomie podjęła próbę rozwiązania problemu podnoszących się wód związanego z globalnym ociepleniem. Już teraz woda sukcesywnie zalewa ich niewielki kraj. Projekt tworzy seria obiektów modułowych, które są rozwiązaniem aktualnych problemów. Każdy może funkcjonować samodzielnie lub w konfiguracji z innymi. Są zbudowane z lokalnych, łatwo dostępnych oraz tanich materiałów, wpisują się w krajobraz kulturowy oraz tradycje. Jako budulce wykorzystane zostały poszczególne części palmy kokosowej oraz plastikowe śmieci.

Kluczowym modułem jest centrum recyklingu, w którym ludzie będą przetapiać plastik na materiały konstrukcyjne, służące do budowania wszystkich pozostałych form. W odpowiedzi na problem z dostępem do wody pitnej oraz warzyw i owoców, zaprojektowane zostały moduły o funkcjach: zbiornik na deszczówkę i hydroponika.

W toku rozważań dotyczących modułów oraz ich funkcjonalności, mieszkańcy Kiribati zobaczyli w projekcie swój dom. Okazało się, że aby móc mieszkać w obiekcie, musi on posiadać podłoże przyjemne do snu, zadaszenie chroniące przed słońcem oraz przestrzeń na przedmioty codziennego użytku. Ten moduł spełnia wszystkie te kryteria. Dodatkowo jest posadowiony na palach, co w opinii mieszkańców świadczy o jego niezaprzeczalnym luksusie. Mieszkańcy poprosili o moduł wypoczynkowy, który jest lekką modyfikacją mieszkalnego. Dolna część służąca do przechowywania przedmiotów została przekształcona w hamak, z którego można obserwować wkraczającą wodę z poczuciem, że jesteśmy ponad tym problemem.

Poszczególne moduły można połączyć w sposób umożliwiający uzyskanie dużej przestrzeni mogącej pełnić funkcję wspólnej Manaeby, dostępnej dla wszystkich, bez względu na wyznanie, której w Poland obecnie brakuje.

Jaka jest przyszłość projektu?

Koncepcja została przedstawiona w lokalnych ministerstwach spotkała się z bardzo pozytywnym odbiorem. Aktualnie trwają rozmowy nad tym kiedy, jak i z jakiego budżetu ten projekt zostanie zrealizowany. Przedstawicielem projektu jest Chuck Corbett, miejscowy autorytet.

Czego Polacy mogą nauczyć się od Poland?

Tak autorka wypowiada się o koncepcji dla naszego kraju, która jest „lekcją” z odległego świata:

"Podczas moich licznych rozmów i kontaktów z ich kulturą, urzekł mnie ich styl życia - uśmiech, carpe diem, bezpośredniość. Doświadczenie z Kiribati uwrażliwiło mnie na pewien współczesny problem, z którym zmaga się cały świat i zaowocowało projektem, którego bohaterem jest drzewo.

Wyobraźmy sobie, że jesteśmy na naszej ulubionej polskiej plaży, relaksujemy się, korzystamy z wolnych chwil, cieszymy się pogodą, zapominamy o obowiązkach i zmartwieniach…. I nagle podpływa do nas drzewo z napisem UDERZ MNIE. I co czujemy? Co myślimy? Co robimy? Czy wywołuje to w nas jakieś refleksje? Czy może bez zastanowienia ulegniemy temu komunikatowi, podpłyniemy i uderzymy? Znalazło się kilka osób, które zdecydowały się to zrobić – nikomu się nie udało. Konstrukcja, w której znajduje się drzewo PUNCH ME zaprojektowana jest w taki sposób, że nie da się tego zrobić. Przesłaniem tej części projektu, prezentem dla naszej Polski jest myśl, iż próbując skrzywdzić przyrodę, tak naprawdę robimy krzywdę sami sobie. Ziemia istniała, istnieje i istnieć będzie. Ewentualnie to my, ludzie, wyginiemy.

Ten projekt to podróż w głąb innej cywilizacji, ale przede wszystkim w głąb samej siebie. Wielki dowód na to, iż można być tak blisko, będąc jednocześnie tak daleko. Kiribati to moje życie, marzę by tam zamieszkać i im pomóc. Dążę do tego prowadząc crowfounding. Ten projekt nie kończy się w dniu obrony. To przygoda, która się dopiero rozpoczyna. W rozumieniu kultury i architektury przestrzeni kulturowych nie jest bowiem najważniejsza skala ale bliskość. Bliskość drugiego człowieka, swoichautentycznych emocji i bliskość ważnych dla świata problemów.