Muzeum Książąt Lubomirskich z pozwoleniem na budowę

Kontekst historyczny

Budynek Muzeum Książąt Lubomirskich stworzy nowy kwartał zabudowy w wyjątkowej, zabytkowej tkance Starego Miasta.

Muzeum to współczesny miejski pałac, majestatyczny gmach z licznymi otwarciami, tworzący wielokierunkowe powiązania z otaczającą przestrzenią.

Rytmiczne okna przestrzeni warsztatowych wyglądają na fasadę zabytkowego kościoła, ulica Plac Uniwersytecki znajduje zamknięcie w postaci wkomponowanej w budynek kawiarni, witryna sklepu otwiera południowo-wschodni narożnik budynku na malowniczą ulicę Szewską. Powierzchnie te wraz z holem wejściowym muzeum wtapiają się w przestrzeń publiczną miasta, tworząc z niej integralną część budynku.

Również przestrzenie ekspozycyjne otwierają się na krajobraz miasta, wkomponowując go w narrację wystawy poprzez przestronne, rytmiczne przeszklenia, pozwalając kontemplować sztukę na tle charakterystycznego wrocławskiego pejzażu, a także oferując przechodniom wgląd do wnętrza budynku, zapraszając do współuczestniczenia w życiu budynku.

Lokalne materiały i inspiracje z tradycji

Prostota, powściągliwość, odwołanie do tradycji budownictwa cechują nie tylko formę, ale również dobór materiałów zastosowanych w budynku. Wyraźne echo zwyczajów Dolnego Śląska znajduje odzwierciedlenie w misternie piętrzących się pasach ręcznie wytwarzanej cegły, zarysowującej horyzontalny wzór elewacji. Organiczna kompozycja poziomych linii to próba swobodnej, zdystansowanej kontynuacji kierunków odczytanych w okolicznych zabytkowych budynkach – kamiennych boniowaniach, wyrazistych gzymsach, podziałach elewacyjnych. Drobna struktura nawarstwiających się bloków elewacyjnych odwołuje się do tradycji budownictwa, przywołuje na myśl siermiężność gotyckich przypór, masywność prymitywnej architektury. Minimalistyczny, oszczędny detal oraz zestawienie z przeziernością i lekkością szklenia nadaje budynkowi zdecydowanie współczesny charakter, inspirując refleksję nad wpływem tradycji na współczesność oraz ciągłością w architekturze i sztuce budowlanej.

Wielofunkcyjność koncepcji

W pięciokondygnacyjnym budynku wizytówką będzie hol główny, gdzie znajdą się m.in. kawiarnia, sklep czy sala audytoryjna. Na parterze znajdzie się też strefa edukacji.  Pierwsze, reprezentacyjne piętro budynku zajmą galerie powiązane bezpośrednio z ogólnodostępnym holem. Zlokalizowanie całej strefy ekspozycyjnej w formie ciągłej, elastycznej przestrzeni bez stałych podziałów i elementów konstrukcyjnych, umożliwia swobodne kształtowanie wystawy oraz łatwy, niezależny dostęp do poszczególnych galerii. Na kolejnym piętrze będą zlokalizowane pracownie konserwatorskie. Na III piętrze przewidziano część biurową. Na dwóch kondygnacjach podziemnych będzie parking oraz strefa dostaw.

Co najważniejsze, Muzeum Książąt Lubomirskich to żywa, aktywna instytucja kultury, której misją jest nie tylko prezentacja wybranych eksponatów, ale upowszechnienie idei kolekcjonerstwa, opieka nad zbiorami, pozyskiwanie i gromadzenie dóbr kultury dla zachowania i wzmocnienia tożsamości narodowej. Budynek realizuje tę wizję nowej typologii muzeum - Muzeum Książąt Lubomirskich to nie tylko przestrzenie ekspozycyjne, ale również, a być może nawet przede wszystkim obszerna, cenna, wymagająca specjalistycznej opieki kolekcja przechowywana w magazynach usytuowanych w sercu budynku.

                                                                                    ***

Koncepcja Muzeum Książąt Lubomirskich autorstwa WXCA wygrała w międzynarodowym konkursie, do którego dopuszczono ponad 100 pracowni architektonicznych z całego świata. Projekt został również wyróżniony tytułem Grand Prix na Międzynarodowym Biennale Młodych Architektów Leonardo 2019.

Zespół WXCA tworzący Muzeum Książąt Lubomirskich we Wrocławiu: Szczepan Wroński, Krzysztof Budzisz, Marcin Jurusik, Anna Dobek-Lenczewska, Anna Majewska-Karolak, Michał Czerwiński, Tomasz Burno, Emil Kotowski, Marcin Kruk, Agnieszka Radziszewska.