Hala Stulecia we Wrocławiu zagrała w filmie "Igrzyska Śmierci. Ballada ptaków i węży" arenę Głodowych Igrzysk

W trwającym 3 minuty zwiastunie filmu "Igrzyska śmierci. Ballada ptaków i węży", wrocławska Hala Stulecia pojawia się kilkukrotnie. Wpierw to majestatyczny, dostojny budynek. Chwilę później zamienia się w postapokaliptyczną ruinę. Zaprojektowany przez Maxa Berga obiekt, "zagrał" arenę dziesiątych Głodowych Igrzysk - zawodów odbywających się co roku w państwie Paneem, polegających na walce na śmieć i życie wybranych losowo 24 dzieci (zwanych trybutami) z 12 dystryktów otaczających stolicę.

Co warto wiedzieć o Hali Stulecia? Przypomnijmy historię tego wyjątkowego budynku.

Majestatyczna widowiskowo-sportowa Hala Stulecia, położona na skraju Parku Szczytnickiego, to bez wątpienia jedna z wizytówek Wrocławia. Zaprojektowany przez wybitego architekta Maxa Berga obiekt, powstawał w latach 1911-1913.  Jahrhunderthalle (w latach 1945–2006 Hala Ludowa, obecnie Hala Stulecia) wybudowana została na tzw. Wystawę Stulecia. Była ona częścią pruskich obchodów setnej rocznicy triumfu nad Napoleonem pod Lipskiem i słynnej odezwy Fryderyka Wilhelma III "Do mojego ludu" (niem. "An Mein Volk").

Hala Stulecia: budowa

Na cele wystawy miasto przeznaczyło tereny parku Szczytnickiego, w pobliżu popularnego Ogrodu Zoologicznego. Główny obiekt powstać miał na miejscu otwartego w 1907 roku toru wyścigu konnych. Rozpisano konkurs na zagospodarowanie terenu i projekt pawilonu wystawowego. Wpłynęły 43 prace. Zwyciężyła śmiała (i droga!) koncepcja miejskiego architekta Wrocławia, Maxa Berga. Przy projekcie tej niespotykanej dotąd konstrukcji, Berg współpracował z inżynierem Güntherem Trauerem, architektem Richardem Konwiarzem i prof. Müllerem z Politechniki w Charlottenburgu.

Przeczytaj także: Znani architekci: Max Berg - nie tylko Hala Stulecia. Zrealizowane projekty i śmiałe wizje>>

Jak czytamy na oficjalnej stronie internetowej Hali Stulecia: "Hala jest tetrakonchosem, czyli czteroliściem – symbolicznie kształt ten oddaje nasza identyfikacja wizualna. Plan tak skomplikowanej budowli centralnej ma co najmniej dwie krzyżujące się osie symetrii, a przestrzeń środkowa dominuje wysokością nad pomieszczeniami bocznymi, wydzielonymi wewnątrz budynku ścianami lub systemem podpór. Słowem – konstrukcja Hali Stulecia składa się z dwóch autonomicznych elementów. Podstawy w postaci wygiętych w walec łuków i żeber oraz spoczywającej swobodnie jak melonik na głowie przedwojennego eleganta kopuły – promieniście schodzących się żelbetowych żeber, opartych o dolne i górne pierścienie. Tarasowy układ zadaszenia umożliwił zamontowanie rzędów okien, urzekająco doświetlających wnętrze Hali. Celowo surowe, odsłonięte betonowe powierzchnie odzwierciedlały szczerość i funkcjonalność konstrukcji, która zwiastowała początki ruchu nowoczesnego w architekturze (modernizmu)".

Hala Stulecia: kopuła i żelbeton

Budowla ta była prawdziwym arcydziełem inżynieryjnym swoich czasów. Znakiem rozpoznawczym jest kopuła o średnicy 65 m i wysokości 23 m. Jest ona większa od kopuły rzymskiego Panteonu, watykańskiej Bazyliki Świętego Piotra czy Hagia Sophia w Stambule. Budynek ma 42 metry wysokości, a maksymalna szerokość wnętrza to 95 metrów. Oprócz samej hali jest tu 56 innych pomieszczeń wystawienniczych i kuluary okrążające główną sale. W wnętrzu mogło przebywać jednocześnie 10 tys. osób. W chwili powstania Hala Stulecia miała żelbetowe przekrycie o największej rozpiętości na świecie (tylko nieliczne konstrukcje stalowe osiągały większe rozmiary).

Plotka głosi, że robotnicy budujący halę, bali się zdjąć szalunki z obawy, że konstrukcja runie. Max Berg poprosił więc przypadkowego przechodnia, aby ten zaczął je demontować…

Budowa hali trwała 13,5 miesiąca. Ukończono ją w grudniu 1912 roku, półtora miesiąca przed zaplanowanym terminem. W sąsiedztwie hali powstały jednocześnie inne obiekty m.in. Pawilon Czterech Kopuł (projektu Hansa Poelziga), Iglica i Pergola. Wisienką na torcie był Ogród Japoński.

Hala Stulecia: powojenne losy

Hala Stulecia niemal bez szwanku przetrwała II wojnę. Pierwszy raz po wojnie wykorzystano ją na większą skalę latem 1948 roku. Zorganizowano tu Wystawę Ziem Odzyskanych. Tu też odbył się między 25 a 28 sierpnia 1948 roku Światowy Kongres Intelektualistów w Obronie Pokoju.

Hala przez wielu uznawana za jedno z największych dzieł architektury XX wieku, a w 2006 roku wpisano ją na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Zobaczcie zwiastun filmu "Igrzyska śmierci. Ballada ptaków i węży":