BUW - Biblioteka Uniwersytetu Warszawskiego

Historia BUW

Na początku XX wieku na terenie Uniwersytetu Warszawskiego, wzdłuż Krakowskiego Przedmieścia, powstał nowy gmach biblioteki. Sto lat później, gmach biblioteki stał się przestarzały i potrzebny był nowy budynek. Bardziej przestronny i spełniający wymogi przeciwpożarowe. Pierwotnie biblioteka w Warszawie, miała zostać zlokalizowana w budynku KC PZPR, który został upaństwowiony po 1989 roku. Okazało się to jednak niemożliwe. Budynek wydzierżawiono Giełdzie Papierów Wartościowych w Warszawie, a zyski przeznaczono na budowę nowego gmachu biblioteki.

W 1993 roku ogłoszono otwarty międzynarodowy konkurs na projekt nowego budynku, który wygrał Marek Budzinsky i Zbigniew Badowski z zespołem. Prace budowlane od strony Wisły, rozpoczęto w 1995 roku.

Rozwiązanie konkursowe uwzględniało bliskości rzeki, zawierało wymóg stworzenia ogrodu botanicznego obok biblioteki. Laureaci konkursu zaproponowali, aby ogród botaniczny stał się elementem tarasu widokowego, łącząc go w jedną całość z dachem. Ogród składa się z pojedynczych nasadzeń, licznych ławeczek. Zielony masyw „płynnie wspina się” na dach budynku, tworząc jedną wielopoziomową przestrzeń rekreacyjną. Taka technika, w połączeniu z niewielką wysokością i klasycyzującą regularnością pozostałych trzech elewacji, zapewniły monumentalnej budowli miękkie i harmonijne wejście w strefę wiślanej panoramy, jaką może pochwalić się Warszawa.

Konstrukcja budynku BUW

Budynek ma dwie kondygnacje podziemne i cztery naziemne. Biblioteka została usamodzielniona. Zadanie przewidywało utworzenie dodatkowej strefy handlowej na terenie biblioteki. Dlatego pierwsza kondygnacja budynku, jest prawie w całości zajęta przez punkty handlowe, warsztaty usługowe, księgarnie itp. Główne pomieszczenia w bibliotece, znajdują się na drugim piętrze, na trzecim i czwartym znajdują się czytelnie i pomieszczenia biurowe. Architektura jest nowoczesna, ale co najważniejsze funkcjonalna. Na dachu zlokalizowany jest ogród. Mniej więcej jedną czwartą tej bryły zajmuje Wydział Prawa i Administracji, tworząc odrębny wewnętrzny plac z własnym dziedzińcem. W przeciwległym po przekątnej narożniku szyku bibliotecznego wykonano wnękę, okalającą zabytkowy budynek Willi Szarej.

Estetyka elewacji BUW

Na osi prostopadłej do ulicy znajdują się symboliczne bramy „Sanktuarium Wiedzy”, nad którymi „unosi się” miedziana księga z łacińskim napisem Hinc omnia („Stąd wszystko”), zamontowana na szklanej ścianie. Na elewacji głównej zastosowano połączenie szklanej ściany i patynowanej miedzianej kolumnady. W tym przypadku kolumny są cienkie, połączone parami dużymi miedzianymi stołami. Na nich znajdują się starożytne teksty z całego świata - tekst staropolski, tekst hebrajski, tekst grecki, a także tekst arabski – fragment księgi zwierząt, tekst staroruski i tekst sanskrycki, składający się z dwóch części oraz rękopisy wzorów matematycznych i notatki. Kolumny podtrzymują masywny symboliczny fryz z napisem „Biblioteka Uniwersytecka”. Na kartach brązu umieszczonych na fasadzie budynku znajduje się ciąg dokładny grup homologii dla pary przestrzeni typologicznych. Jej dyrektorem od 2018 roku pozostaje Anna Wołodko.

Sam budynek ma kubaturę 260 tysięcy metrów sześciennych. Zbiory to ponad 3 miliony woluminów różnych książek, czasopism i innych publikacji drukowanych i rękopisów. Wewnątrz budynku, niedaleko głównego wejścia, znajduje się tzw. kolumnada filozofów. Na odpowiednio wysokich kolumnach oczom zwiedzających ukazują się cztery światła polskiej filozofii: Kazimierz Twardowski, Alfred Tarski, Jan Łukaszewicz i Stanisław Leszniewski.

Ogród na dachu BUW

Jednak najciekawszym punktem, który przyciąga wielu turystów, jest znajdujący się na dachu kompleks ogrodowy. Zasadniczo ogrody biblioteczne dzielą się na część dolną i górną. Na dole znajdziemy całkiem sporo ciekawych rozwiązań. Wśród nich jest staw, w którym żyją kaczki. Jednocześnie górna część jest jeszcze ciekawsza. Podzielona jest na 4 części, w każdej z nich posadzone są rośliny w określonych dominujących kolorach. „Złoty Ogród”, znajdujący się w północnej części kompleksu, jest skomponowany z roślin kwitnących, głównie o żółtych lub pomarańczowych kwiatach.