Pływające imaginarium w Pawilonie Polskim na 16. Międzynarodowej Wystawie Architektury - La Biennale di Venezia

Koncepcja „pływającego imaginarium”, stanowiącego centralny punkt wystawy, odwołuje się z jednej strony do planetarnego ujęcia architektury, tzn. przekonania, że zjawiska atmosferyczne i astronomiczne stanowią jej tworzywo, z drugiej – do wybitnych realizacji polskiego modernizmu drugiej połowy XX wieku. Wystawa, której kuratorką jest Anna Ptak, a organizatorem Zachęta – Narodowa Galeria Sztuki, zostanie otwarta 26 maja 2018 roku.

Prezentacja w Pawilonie Polskim to efekt trwających od sześciu lat badań architektonicznych prowadzonych przez grupę CENTRALA. Kluczowe jest tu zaakcentowanie roli natury, postrzeganej jako proces, a nie tylko krajobraz, w którym architektura funkcjonuje. Twórcy pokażą, że kontakt z naturą wywołuje całe spektrum zmysłowych odczuć i emocji niedoświadczanych przez człowieka na co dzień, kiedy „zamyka się” w architekturze.

Kształt i formę centralnego punktu wystawy w Pawilonie Polskim zaprojektowała rzeźbiarka, autorka instalacji i performansów, Iza Tarasewicz. Mentorem projektu jest architekt Jacek Damięcki.

W centrum Pawilonu Polskiego stanie instalacja wykorzystująca zjawisko wyporności oraz wodę jako nośnik informacji. Na tafli wypełnionego wodą ekspozytora dryfować będą modele architektoniczne pokazujące m.in. dwa projekty kluczowe dla polskiego powojennego modernizmu. Pierwszym z nich jest model Warszawianki – unikalnej, wizjonerskiej koncepcji kompleksu sportowego wpisanego w skarpę doliny rzeki Wisły, wykorzystującego jej system wodny oraz procesy geologiczne. W 1954 roku projekt ten stworzył dla Warszawy zespół Zakładów Artystyczno - Badawczych działający przy Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie.

Drugim jest model domu polskich architektów Zofii i Oskara Hansenów w Szuminie, zbudowanego tak, by wykorzystać nikły dostęp światła do wnętrza o świcie i zmierzchu. Zwiedzający Pawilon Polski będą mogli swobodnie wprawiać w ruch dryfujące modele, wywoływać fale i przemieszczenia wody. Dzięki temu dostrzegą w architekturze zmienność zjawisk oraz społecznych i przyrodniczych relacji. Drewniana brukowana podłoga, na której ustawiona zostanie instalacja, pod wpływem działań i obecności publiczności będzie zmieniała barwę, zapach, nasiąkała wilgocią.

Przestrzeń Pawilonu Polskiego będzie więc ulegała przeobrażeniom, także dzięki wykorzystaniu naturalnych efektów świetlnych zależnych od pory dnia i roku. Tym samym wystawa uczyni pierwszy krok ku postrzeganiu architektury w nowych kategoriach. Idea amplifikacji natury stoi bowiem w opozycji do myślenia o architekturze jako schronieniu przed naturą.

Jurorzy konkursu na kuratorski projekt wystawy w Pawilonie Polskim, przyznając pierwszą nagrodę "Amplifikacji natury" podkreślali, że zaproponowana koncepcja nie tylko twórczo kształtuje przestrzeń Pawilonu, ale też nawiązuje do aktualnych problemów, z jakimi mierzą się teoretycy i praktycy architektury. Tym samym projekt wpisuje się w temat przewodni 16. Międzynarodowej Wystawy Architektury – La Biennale di Venezia, odbywającego się pod hasłem Freespace (wolna przestrzeń).

Prezentacji w Pawilonie Polskim będzie towarzyszyć premiera książki "Amplifikacja natury. Wyobraźnia przestrzenna architektury w epoce antropocenu" pod redakcją Anny Ptak. Za projekt graficzny publikacji odpowiada Krzysztof Pyda.