César Manrique - architekt, który zaprojektował Lanzarote

César Manrique urodził się w Arrecife - największym mieście Lanzarote. W czasie hiszpańskiej wojny domowej był ochotnikiem w siłach generała Franco. W 1939 roku wrócił na wyspę, a 3 lata później w rodzinnym mieście zorganizował pierwszą wystawę. Zainteresowany abstrakcją, będący pod ogromnym wpływem Picassa i Matisse'a artysta, w 1945 roku rozpoczął studia w Academia de Bellas Artes de San Fernando w Madrycie. W 1964 roku wyjechał do Nowego Jorku. Zaprzyjaźnił się z kubańskim artystą Valdo Diaz-Balartem. To w Nowym Jorku poznał Nelsona Rockefellera, który stał się wielkim miłośnikiem i mecenasem jego sztuki. Prace Césara Manrique wystawiane były prestiżowych galeriach - Muzeum Guggenheim i Catherine Viviano.

W 1968 roku Manrique wraca na rodzinną wyspę na stałe. Rozpoczyna pracę nad swoim najważniejszym, najbardziej osobistym projektem - zachowania oryginalnego charakteru Lanzarote, naturalnego wplecenia sztuki w krajobraz. César Manrique dążył do zachowania tradycyjnego, niskiego budownictwa i określonego ładu przestrzennego. Był wrogiem masowej turystyki. Uważał, że krajobraz powinien pozostać naturalny, bez sztucznych elementów, bez reklam.

Jako architekt projektował z założeniem integracji budynku/obiektu z przyrodą. Dla siebie stworzył dom w korycie wyschniętego potoku. Parter domu został wbudowany w skalne jamy, które powstały po wybuchu wulkanu. Dziś w domu znajduje się fundacja jego imienia. To właśnie artyście zawdzięczamy ogród kaktusów w nieczynnym kraterze, salę koncertową wewnątrz skalnej groty oraz taras widokowy wpisany w klif. Struktury te pomimo swojego rozmachu wkomponowane są w krajobraz, zgodnie z prostą zasadą „dom musi być biały i niższy niż palma". Manrique sprawił, że Lanzarote to miejsce szczególne, bez wielkich hoteli nastawionych na masową turystykę, bez tablic reklamowych, za to z tradycyjnym budownictwem oraz Wind Toys, rzeźbami ruszającymi się na wietrze.

Obecny, wręcz dziewiczy wygląd wyspa zawdzięcza jego działalności. Zapalił mieszkańców i lokalnych urzędników do wyznawania jego idei i miał na wyspie ogromne poparcie. Jego wpływ doprowadził do wyburzenia wielkiego kompleksu hotelowego wybudowanego wbrew lokalnemu prawu. W roku 1978 został uhonorowany Światową Nagrodą w Dziedzinie Ekologii i Turystyki.