Wieżowce przyszłości eVolo

eVolo Skyscraper Competition 2010

Vertical Prison (wertykalne więzienie), to koncepcja, która otrzymała pierwsze miejsce. Zespół Chow Khoon Toong, Ong Tien Yee, Beh Ssi Cze z Malezji pokazał rewolucyjne rozwiązanie, więzienie zawieszone nad miastem. Pomysł ma swoje korzenie w trudności z adaptacją więźniów po odbyciu kary. Gdyż przez lata przebywania za kratkami, są oni oderwani od codziennego, normalnego życia, przez co często wracają na drogę przestępczą. Wertykalne więzienie nie jest poza miastem, ale stoi nad nim okrakiem. Więźniowie będą widzieć z góry życie metropolii, słyszeć hałas uliczny, nie będzie żadnych murów, bo barierą ma być niebotyczna wysokość więzienia.

eVolo Skyscraper Competition 2010

Wertykalne więzienie będzie spoczywać na smukłych nogach mieszczących zarazem windy dla strażników, więźniów, mają też stanowić systemem transportu towarów i zapasów. Gdyż same więzienie to w zasadzie platforma z fabrykami i polami. Więźniowie będą na niej pracowali, produkowali żywność, przetwarzali śmieci z miasta znajdującego się poniżej. Ich praca na rzecz miasta ma być próbą rehabilitacji, by mogli po zakończeniu kary powrócić na łono społeczeństwa.

Wizja Wertykalnego Więzienia jest może trochę zbyt idealistyczna. Czy więźniowie pracujący w chmurach staną się lepsi, niż ci którzy są zamknięci w zwykłych więzieniach? Autorzy projektu widzą Wertykalne Więzienie jako wyspę nad miastem, gdzie więźniowe żyją we wspólnocie, poruszają się po całym obiekcie w miarę swobodnie. Uważają, że w ten sposób łatwiej im będzie powrócić na ziemię, do swoich rodzin, bo nie zatracą reguł życia społecznego.

eVolo Skyscraper Competition 2010

Wieżowce oczyszczalnie ścieków w Dżakarcie, drugie miejsce. Autorzy Rezza Rahdian, Erwin Setiawan, Ayu Diah Shanti, Leonardus Chrisnantyo postanowili stworzyć system oczyszczania największej rzeki Dżakarty - Ciliwung River. Dziś jest niezwykle brudna, a jej brzegi otaczają setki slumsów zamieszkiwane przez tysiące ubogich ludzi. Młodzi architekci planują budowę wertykalnych stacji uzdatniania wody, mieszczących filtry, zarazem wieże byłyby miejscem recyklingu większych odpadów. Tutaj pracowaliby i mieszkali ludzie zamieszkujący dziś slumsy. Po kilku dekadach działalności wertykalnych oczyszczalni nabrzeża Ciliwung River przemieniłyby się w zieloną oazę.

eVolo Skyscraper Competition 2010

Wieżowiec-gniazdo. To nagrodzona trzecim miejscem praca Ryohei Koike i Jaroda Poenisc ze Stanów Zjednoczonych. Przedstawili w niej całkowicie unikalny sposób budowy wieżowców wzorowany na naturze. Wieżowiec powstawałby jak gniazdo, zbudowane z wielu warstw. Obiekt budowałyby roboty, które zaczynałyby od rozwijania włókien węglowych, które następnie byłyby spryskiwane betonem, dając w ostateczności trwały i sztywny szkielet budowli. Ten byłby oplatany przez kolejne warstwy stalowych siatek. Wieżowiec-gniazdo byłby wytrzymały na trzęsienia ziemi.

eVolo Skyscraper Competition 2010

Wieże pustelników - to wyróżniona praca Hongjun Zhou i Lu Xiong. Projekt to koncepcja przedziwnych wieżowców, które nawiązują do chińskiego krajobrazu rzeki Lijiang otoczonej przez wysokie, kopczaste wzgórza. Budynki byłyby kolejnymi wzniesieniami, w których ludzie mogliby odnaleźć samotnie z tarasami do medytacji z przepięknymi widokami na krajobraz. Mieszkania otaczałyby wiszące pola uprawne i parki rekreacyjne.

eVolo Skyscraper Competition 2010

Sky Table - to wyróżniona praca Ayrata Khusnutdinova z Rosji. Przedstawił on wertykalny wieżowiec, który jak stół byłby zawieszony nad miastem. Oparty byłby na konstrukcji stalowej kratownicy, z której uformowane byłyby nogi oraz platforma gigantycznego stołu. Wieżowiec mieściłby wszelkie możliwe funkcje, byłby więc niejako miastem w mieście. Na jego dachu powstałby park z terenami rekreacyjnymi.

eVolo Skyscraper Competition 2010

Wieżowiec w cieśninie Messina to wyróżniony projekt Maurizio Pino i Filomena Francesca Pastore z Włoch. Autorzy chcą postawiać drapacz chmur tuż przy moście przebiegającym przez cieśninę Mesyńską, która łączy Sycylię ze stałym lądem. W latach 60., gdy ogłoszona konkurs na most, był on bardzo krytykowany. Autorzy wieżowca chcą go teraz trochę oswoić drapaczem chmur. Wyrastałby on wprost z morza z platformy, na którą ponakładane byłby w pionie moduły mieszkalne, biurowe, obiekty kulturalne i rozrywkowe.

eVolo Skyscraper Competition 2010

Niematerialny drapacz chmur, to wyróżniona praca zespołu w składzie: Mikhail Belyakov, Vyacheslav Borisenko, Pavel Pechurkin. Zaprojektowali oni dla Petersburga raczej samego ducha wieżowca, który miałby się unosić nad Fortecą Nienshanz, stojącą tuż nad Newą. Projekcja drapacza chmur tworzona byłaby przez system laserów i świateł, odbijanych od sterowca unoszącego się wysoko nad fortecą. Wygląd wieżowca zmieniałby się w zależności od głosowania sms-owego mieszkańców, mogłaby to być imitacja Statuy Wolności, pomnik cara Piotra Wielkiego lub reminiscencja jakiś znanych budowli ze świata. W zamierzeniu autorów niematerialny wieżowiec to wyraz sprzeciwu wobec planów budowy przez Gazprom jak najbardziej rzeczywistego megabiurowca Okhta Centre, którego 400-metrowa sylweta może zniszczyć panoramę Petersburga.

eVolo Skyscraper Competition 2010

Wertykalna ulica to wyróżniony projekt z Ukrainy, (autorzy: Sergiy Prokofyev, Arsenii Kuznetsov, Oleksandr Garashchenko). To rewolucyjny pomysł jak nadać wieżowcom indywidualny charakter kształtowany przez każdego mieszkańca. Budynek składa się z rdzenia mieszczącego klatki schodowe, windy i wszystkie instalacje. Lokatorzy kupują piętra, które tak naprawdę są zawieszonymi w powietrzu działkami, na których mogą wybudować własny dom jednorodzinny. W ten sposób wieżowiec to ulica postawiona na sztorc, a wygląd bryły to suma wypadkowa upodobań i potrzeb jego mieszkańców.

eVolo Skyscraper Competition 2010

Wieżowiec komórkowy to wyróżniona koncepcja Hong Won i SheungHok Lim z Wielkiej Brytanii. Jej autorzy widzą drapacze chmur przyszłości jako struktury wzorowane na biologicznych organizmach. Konstrukcja byłaby jak tkanka, a poszczególne pokoje to komórki. Jak w naturze komórki się dzielą, powielają, łączą, tak i pomieszczenia powinny się zmieniać, dostosowywać do ciągle płynnych potrzeb ludzkich. Amorficzna bryła wieżowca jest w stałym ruchu, powiększa się, gdy populacja budynku rośnie, maleje, gdy liczb ludzi spada.

eVolo Skyscraper Competition 2010

Natwalk 2.0, czyli kroczący wieżowiec to idea Antona Markusa Pasinga z Niemiec. Jego koncepcja to odpowiedź na zatłoczone miasta pozbawione zieleni. Skoro odwracają się one od natury, to może należy ją przywrócić poprzez technologię właśnie. Stworzył on kroczące megamaszyny wielkości wieżowców, które w swoich korpusach mają olbrzymie biosfery, z całym ekosystemem, pełne różnych gatunków flory i fauny. Ludzie dostawaliby się do tych kroczących parków, lasów za pomocą automatycznych ramion, które podchwycałyby ich wprost na ulic i odstawiały na zieloną trawkę wewnątrz brzucha maszyn.

eVolo Skyscraper Competition 2010

Wieżowiec do produkcji wody pitnej, to wyróżniony koncept francuskiego zespołu w składzie: Nicolas Chausson, Gaël Desveaux, Jiao Yang Huang, Thomas Jullien. Idea wyszła od pomysłu, dlaczego by nie budować wieżowców na wsi? Jeśli na wsi, to po co? Badania mówią, że rolnictwo zużywa 70% świtowych zasobów słodkiej wody, znacznie więcej od miast. Pomysł wieżowca na wsi to budowa nadmorskiej stacji, która słoną wodę przefiltrowuje w słodką, zdatną dla rolnictwa. Proces technologiczny oparty jest na naturalnych procesach. Drapacz chmur to bowiem stos kulistych zbiorników, w których hodowane są lasy namorzynowe. Namorzynowe lasy z wody morskiej odparowują słodką wodę, ta byłaby skraplana na szklanych powierzchniach zbiorników i odprowadzana wprost na pola uprawne.

eVolo Skyscraper Competition 2010

Wieżowiec pierwszej pomocy to pomysł serbskiego tandemu: Nikola Stojkovic, Rajan Garic. Stworzyli oni modułowy budynek, który byłby przenośny i rozkładany. Wielopiętrowa struktura mieściłaby się w standardowym kontenerze, potem za pomocą hydraulicznych podnośników jak harmonijka rozwijałaby poszczególne kondygnacje, składane schody i rozwijane elewacje. Przenośny wieżowiec byłby używany w miejscach katastrof czy kataklizmów jako przenośny szpital, schronienie, budynek administracyjny, tymczasowa szkoła etc. Mógłby też być mobilną bazą badawczą dla ekip naukowców, którzy często przemieszczają się po świecie.