Architekt o Makabryle Roku 2011

Nadbudowa secesyjnej kamienicy w Mławie

Nie jestem szczęśliwy, że się to w ten sposób potoczyło, mimo że nie jestem autorem tego budynku. Moje nazwisko nie widnieje na tym projekcie, jako autor czy też w rubryce opracowanie. I proszę by mnie z tym nie wiązano.

W internecie można znaleźć wiele zdjęć i krytycznych komentarzy budynku usługowo - mieszkalnego przy ul. Żwirki w Mławie. Finalnie obiekt otrzymał miano Makabryły 2011 a przecież nie musiało się tak skończyć.

Budynek nie znajdował się w strefie będącej pod ochroną konserwatorską, ale mógł zostać do niej zgłoszony przez gminę [Art 19. Ustawa o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami z dnia 23 lipca 2003 r. (Dz.U. Nr 162, poz. 1568)] i pozostać w swojej dawnej formie. Brak takiego zgłoszenia uprawniał do nieograniczonych zmian w jego tkance. Urząd Miasta Mławy wydając decyzję o warunkach zabudowy (decyzji tej nie wydał obecny architekt miejski) mógł zawrzeć w niej wymóg pozostawienia tradycyjnego charakteru obiektu i powstrzymać tym samym działania prowadzące w konsekwencji do jego zniszczenia. Wydana decyzja przewidywała natomiast zastosowanie dachu typu "MANSARD". Wszystko mogłoby się skończyć nawet szczęśliwie, gdyby nie to, że wysokość przewidywanego dachu dawała możliwość umieszczenia w nim dwóch kondygnacji (!). Ponadto rzut budynku jest na planie nieregularnego wieloboku, co dodatkowo czyni wątpliwym zastosowanie takiego dachu w tym obiekcie. W konsekwencji kamienica przy oczekiwaniach inwestora dotyczących maksymalnej jej rozbudowy mogłaby wyglądać mniej więcej tak>>

Nadbudowa secesyjnej kamienicy w Mławie - projekt

Wersja z lukarnami

Nadbudowa secesyjnej kamienicy w Mławie

Ostatecznie z dawnego budynku pozostała jedynie ściana elewacji frontowej. Z tak zrujnowaną kamienicą i powyższymi warunkami zabudowy zgłosił się wówczas do mnie jego inwestor.

Po analizie całego założenia zaproponowałem postawienie ściany pionowej a nowo "dobudowany" obiekt przedstawić jako zderzenie epok XIX i XXI wieku - tak by nie udawać architektury, której tam nigdy nie było. Postawiłem na współczesne materiały elewacyjne (blacha RHEINZINK, beton architektoniczny, płyty elewacyjne CEMBRIT) i taki podział stolarki okiennej który podkreślałby kontrast między dwoma budynkami. Tego typu zastosowania są praktykowane przez zachodnich architektów i odbierane jako szczere podejście do modernizacji czy też zmian funkcjonalnych i estetycznych dawnych obiektów.

Architekt miejski zaproponował koncepcję i wydał zgodę na budowę.

Inwestor był przychylny wszystkim zaproponowanym rozwiązaniom, ale niestety recesja na rynku budowlanym wpłynęła na ostateczny wygląd budynku. Inwestycję okrojono ze wszystkich proponowanych powyżej rozwiązań materiałowych i kompozycyjnych. Odstąpiono od wcześniejszych ustaleń dotyczących wykończenia elewacji budynku.

Po odrzuceniu wyżej pokazanej koncepcji zrezygnowałem z dalszego projektowania tego obiektu.