Szara piękność. Remont modernistycznej kamienicy z Warszawy

Jak Polska długa i szeroka, tak przy naszych ulicach istnieje mnóstwo starych budynków które straszą dziś obdrapanymi i brudnymi elewacjami, a te które przeszły prace remontowe często... dalej straszą tym razem krzykliwymi i źle dobranymi kolorami i wzorami, które zupełnie nie pasują do form budynku. Na modernistycznych kamienicach i blokach pojawiają się różowe koła, zielone romby czy rysunki egipskich piramid...

Nie inaczej jest na Warszawskiej Pradze, gdzie przy ulicy Grochowskiej znajduje się dużo okołowojennych kamienic. Na szczęście remont tej spod numeru 221 pokazuje, że nowa elewacja wcale nie musi straszyć, a może podkreślić modernistyczne piękno budynku.

Budowa kamienicy rozpoczęła się tuż przed wybuchem wojny w 1938 roku. Działania wojenne zatrzymały budowę, gdy ta była już mocno zaawansowana i zbliżała się do końca. Powojenne lata to dekret Bieruta i problemy powojennej rzeczywistości - skromne środki i materiały nie zawsze najlepszej jakości. Budowa kamienicy została dokończona w dość dużym uproszczeniu i dość prowizorycznie. Fasadę otynkowano "na gładko" w sposób zupełnie podstawowy bez detalu i finezji. Kamienicę zasiedlono ok. 1950r. 

Zaplanowany generalny remont kamienicy stał się okazją nie tylko do docieplenia, ale także podniesienia jakości estetycznej istniejącego budynku. Projekt nowej elewacji został zaprojektowany przez architekta Tomasza Szeremetę.

Nowa elewacja została zaprojektowana w odcieniach spokojnej, stonowanej i eleganckiej szarości, która nawiązuje do kolorów kamiennych okładzin obiektów z tego samego okresu, ale o wyższej randze. Zastosowane zostały elementy detalu architektonicznego decydujące o charakterze budowli, jak gzyms biegnący nad parterem wsparty na górnej krawędzi okien parteru i jednocześnie wpleciony w linię płyt balkonowych pierwszego piętra, oraz drugi gzyms - wieńczący elewację, wsparty na górnej krawędzi okien ostatniego piętra. Dodane zostały drobne boniowania pasów międzyokiennych oraz parteru.

Podkreślone i wzmocnione zostały także walory charakterystycznych zaokrąglonych loggi na narożniku budynku przywodzących na myśl elementy dziobu statku, co podbiło dynamiczny i zarazem znamienny dla modernizmu związek z architekturą okrętową. W miarę możliwości uporządkowane zostały również „dzikie” witryny lokali handlowych.

Od samej architektury nie mniej istotny był sam proces projektowy, w który zaangażowana była cała wspólnota, zarówno mieszkańcy, którzy wprowadzili się do kamienicy jeszcze w latach 50-tych, jak również ich dużo młodsi sąsiedzi.

Nowe elewacje pozwoliły nabrać kamienicy eleganckiego wyglądu bez sięgania po pseudo-historyczne elementy czy nieudolne próby wyróżnienia się jaskrawymi kolorami. Kamienica zachowała swój zwyczajny charakter jednego z wielu obiektów w pierzei ulicy, ale dzięki zastosowaniu przemyślanych rozwiązań wyróżnia się na ich tle dobrą architekturą.

Mamy nadzieję, że ten przykład będzie kolejnym, który przyczyni się do zwiększenia świadomości wielu wspólnot, gdzie ocieplenie często oznacza estetyczną śmierć budynku.

ZOBACZ ZDJĘCIA >>>