Na Times Square jak w kinie

Rewitalizacja Times Square trwała przez ostatnie 10 lat, a została zakończona w zeszłym roku. Centralną jego częścią stał się charakterystyczny czerwony pawilon Father Duffy Square, który stanowi popularne miejsce spotkań oraz punkt sprzedaży tanich biletów na brodwayowskie spektakle.

Wstępem do przebudowy całego placu, była przebudowa stojących tam od niepamiętnych czasów kas TKTS. Nowy projekt został wyłoniony w drodze międzynarodowego konkursu w 1999 roku. Jego autorami było australijskie biuro Choi Ropiha. Choć przedmiotem konkursu był projekt niewielkiego budynku, to zaproponowana przez Australijczyków koncepcja wykraczała daleko poza te wytyczne. Opierała się ona na dwóch założeniach: pierwszym, że wzniesienie konwencjonalnego obiektu, podważy moc przestrzeni tego miejsca; i drugim, odnoszącym się do obioru Times Square jako gigantycznego teatru, na którego deskach pokazywano sceny z życia miasta. Analizując te założenia, architekci z Choi Ropiha doszli do wniosku, że jedyną rzeczą, która przeszkadzała widzom (mieszkańcom, turystom) w oglądaniu tego spektaklu, był brak widowni - miejsca w którym można by było zatrzymać się, usiąść i zrobić kilka pamiątkowych zdjęć.

Efektem, był projekt gigantycznych czerwonych schodów, wyłaniających się spod trotuaru, stanowiących jednocześnie dach dla kas biletowych TKTS. Miały one stanowić widownię, z której miejscowi i turyści mogli oglądać spektakl w centrum Nowego Jorku. Projekt ten wskazał również na sposób w jaki należy odczytywać przestrzeń Father Duffy Square, a także kierunek w jakim ma iść jego rewitalizacja.

W 2001 roku Theatre Development Fund  (organizacja wspierająca działalność teatralną w Nowym Jorku) zleciła wykonanie studium wykonalności projektu firmie Perkins Eastman. Do oryginalnego projektu Choi Ropiha wprowadzono wtedy zmiany, zachowujące co prawda istotę wcześniejszej koncepcji, lecz nadające inwestycji bardziej zdecydowany, ultranowoczesny charakter. Dominującym materiałem konstrukcyjnym miało zostać szkło, z którego wykonana miała być m.in. obudowa wolnostojących kas TKTS.

Kiedy Theatre Development Fund dołączył do organizacji działających na rzecz rozwoju przestrzeni Times Square - Times Square Alliance i Coalition for Father Duffy - projekt przebudowy nabrał rozmachu. Od tego momentu przewidywał on nie tylko wzniesienie nowych kas TKTS, ale również rewitalizację całego placu Father Duffy Square.

Do projektu schodów-widowni wprowadzono równocześnie nowe elementy. W wyniku współpracy Perkins Eastman i Dewhurst McFarlane and Partners zrezygnowano z wykorzystania stalowych dźwigarów, zastępując je dźwigarami wykonanymi w całości ze szkła. To jednak nie jedyny element konstrukcji, w jakim zastosowano ten materiał. Wykonano z niego także schody-widownię, a także ściany boczne dla kas biletowych. Budynek podświetlono diodami LED, dzięki czemu w nocy ta szklana konstrukcja emanuje delikatną poświatą. By jednak w zimie obiekt nie zamienił się w niedostępną "szklaną górę" do ogrzania wnętrza i schodów zastosowano system pomp ciepła.

Ostateczny kształt rewitalizacji Father Duffy Square nadał William Fellows z William Fellows Architects. Jego praca skupiła się na "oddaniu" placu z powrotem pieszym. W efekcie usunięto przeszkody komunikacyjne, powierzchni placu nadano neutralną barwę, wyeksponowano postument z pomnikiem o. Francisa Duffy, a wokół "schodów" pojawiły się szklane barierki bezpieczeństwa.

Trwająca niespełna dziesięć lat przebudowa Father Duffy Square, pozwoliła nadać mu charakter symbolu, skupiającego w sobie tożsamość Nowego Jorku. Można zauważyć w nim odwołania nie tylko do odważnej, nowojorskiej architektury, ale także do brodwayowskiej sztuki teatralnej. Przede wszystkim jest on jednak popisowym przykładem oddziaływania inicjatywy obywatelskiej. Finalny kształt przebudowy nie byłby bowiem możliwy gdyby nie zgodna współpraca instytucji publicznych, podmiotów prywatnych i zawiązywanych ad hoc komitetów społecznych.