Renzo Piano pogrąży w cieniu korniszona

Londyńską skyline wzbogaca ponad 30 budynków o wysokości powyżej 100 metrów, koncentrują się one głównie w biurowej dzielnicy City oraz konkurującą z nią o miano biznesowego eldorado - Canary Wharf. Trzy najwyższe budynki stolicy Wielkiej Brytanii znajdują się w tej ostatniej i wchodzą w skład kompleksu Canada Square, mają powyżej 200 metrów. Najwyższy z nich, 231-metrowy One Canada Square, jest zarazem pierwszym, który powstał, ukończono go w 1991 roku.

Palmy pierwszeństwa nie odebrały mu najnowsze, imponujące wieżowce, w tym obecnie najnowocześniejszy, ekologiczny wieżowiec 30 St Mary Axe autorstwa Foster and Partners, zwanym też pieszczotliwie przez londyńczyków Gherkin, czyli korniszon. Zaoblony budynek z wiszącymi ogrodami przebiegającymi spiralnie przez całą wysokość wieżowca, był kamieniem milowym w dziedzinie budowy drapaczy chmur.

Jednak już za trzy lata nad Londynem będzie górował zupełnie nowy wieżowiec, pogrąży w cieniu nie tylko korniszona, ale i One Canada Square. The Shard (łuska) projektu Renzo Piano ma bowiem wzbić się na wysokość 1016 stóp (około 310 metrów), liczyć będzie 72 kondygnacje.

Budynek, który właśnie wszedł w fazę konstrukcyjną, powstaje na miejscu Southwark Tower z lat 70. przy Brigde Street i będzie częścią nowego zagospodarowania okolic stacji London Bridge, nazywanego London Bridge Quarter. Centralne położenie przy głównym węźle transportowym Londynu spowoduje, że The Shard odegra kluczową rolę w rozwoju śródmieścia stolicy.

The Shard ma być wertykalnym miastem, stąd nacisk na jego wielofunkcyjność. Oprócz biur będzie zawierał przestrzeń handlową, restauracje, apartamenty mieszkalne, hotel ze spa oraz platformę widokową. Ta zajmie najwyższe kondygnacje - od 68 do 72 piętra. Dostępne one będą bezpośrednio z wejścia na parterze poprzez system ekspresowych wind. Przewiduje się, że ten najwyższy punkt widokowy w Londynie odwiedzi corocznie pół miliona turystów.

Budynek będzie charakterystyczny dla twórczości Renzo Piano, który jest mistrzem subtelnego detalu, prostych form, elegancji i lekkości. Zamiast ciężkiej, prostopadłościennej bryły Piano proponuje wysmukły, wydłużony ostrosłup przypominający iglicę wież kościelnych. Będzie się on składał ze szklanych płaszczyzn, które nachylają się ku sobie, jednak nie spotykają się na szczycie. Przerwane u góry ściany dadzą drapaczowi chmur oddechu, spowodują też, że jego forma będzie otwarta.

Dół budynku ma być przedłużeniem londyńskiej ulicy. Parter zajmie publiczny plac z kawiarniami i restauracjami, będzie też miejscem artystycznych działań. Nad nim powstanie 50 tys. metrów kwadratowych przestrzenie biurowej. Wyższe piętra zagospodarują 195-pokojowy hotel oraz luksusowe apartamenty, z ich okien będzie się roztaczać imponujący widok na całe miasto.

Budynek ma być gotowy w przełomowym dla Londyn 2012 roku, kiedy cały świat za sprawą Igrzysk Olimpijskich zwróci swoją uwagę na stolicę Wielkiej Brytanii.