Zaglądamy do Muzeum Historii Żydów Polskich. Wystawa stała POLIN

To największa multimedialna wystawa o charakterze narracyjnym jaka do tej pory powstała w polskich muzeach. W pracach nad projektowaniem i konstruowaniem ekspozycji uczestniczyło w sumie 140 osób. Zespół projektowy pod wodzą Mirosława Nizio dedykowany do stworzenia ekspozycji liczył 40 osób. W realizacji i pracach budowlanych brało udział około 100 osób ze strony podwykonawców, większość to lokalni rzemieślnicy i artyści rozsiani po całej Polsce.

Aż 7 tysięcy m kw. powierzchni ścian zapełniono specjalnie zaprojektowanymi elementami scenograficznymi. Pojawiło się 1,5 tys. sztuk elementów oświetlenia oraz 250 komponentów sprzętu multimedialnego. Cała ta oprawa po to, aby udokumentować wielowiekową historię Żydów w Polsce.

Osiem muzealnych galerii wypełnia przygotowana specjalnie na potrzeby ekspozycji scenografia. Projektanci musieli stworzyć przedmioty, które swym wyglądem i użytym materiałem będą nawiązywać do tych sprzed stuleci. Duża część elementów wystawy to unikatowe prototypy, które nigdy wcześniej nie były wykorzystywane w tego typu ekspozycjach.

Wystawa składa się z multimedialnych stanowisk, mebli, malowideł, elementów dekoracyjnych oraz zabytkowych przedmiotów. Wszystkie jej części wykonane zostały przez zespoły, które składały się między innymi z: architektów, historyków, grafików, rzemieślników oraz artystów plastyków. Scenografia każdej galerii układa się w odrębną pod względem formy oraz treści opowieść, a jej poszczególne elementy stylizowane są na daną epokę.

Ekspozycję otwiera galeria "Las". Najważniejszym elementem scenograficznym galerii „Paradisus Iudaeorum”, ukazującej Złoty Wiek społeczności żydowskiej, jest tworzona przez 6 miesięcy interaktywna makieta Krakowa i Kazimierza.

Misterna konstrukcja składa się z ponad tysiąca elementów. Umieściliśmy w niej interaktywne ekrany, a na makietę rzucane są multimedialne projekcje. Całość pokazuje, jak działała żydowska gmina - mówi Mirosław Nizio.

Poświęconą XVII i XVIII-wiecznej historii galerię „Miasteczko” wypełniają konstrukcje typowego wnętrza domu, karczmy, straganów z żydowskiego targowiska. Umieszczone tu multimedia, rekwizyty i animacje przedstawiają sceny z codziennego życia Żydów. Centralnym punktem galerii jest zrekonstruowana drewniana bima oraz unoszący się nad nią dach i zdobione sklepienie synagogi z Gwoźdźca.

W dalszej części galerii znajduje się sala stylizowana na halę dworca kolejowego. Umieszczona tu multimedialna prezentacja pokazuje wkład Żydów w budowanie sieci kolejowej, ale też masowe migracje. Można tu także zobaczyć wykonaną ze specjalnie wypalanych cegieł kopię bramy fabryki Izraela Poznańskiego w Łodzi.

Galeria „Na żydowskiej ulicy” dedykowana jest dwudziestoleciu międzywojennemu. Jej sercem jest zrekonstruowana w muzealnej przestrzeni dawna ulica Zamenhofa. Sześciometrowe białe elewacje kamienic stają się płaszczyzną do wyświetlania projekcji przedstawiających dawne fasady budynków z szyldami restauracji, warsztatów i sklepików. Wprost z ulicy można wejść do pomieszczeń, w których kryją się sale stylizowane na kino czy kawiarnię, poświęcone życiu kulturalnemu i politycznemu międzywojnia.

Do bolesnego okresu II wojny światowej odnosi się galeria „Zagłada”. Znaleźć tu można wąskie korytarze, pochylone ściany, ciemniejszą kolorystykę i stłumione światło. Wspomniane elementy wraz z wykorzystanymi materiałami (beton i rdzewiejąca stal) mają wzmagać nastrój niepokoju i dramatu. Ostatnia galeria „Powojnie” poświęcona jest okresowi po 1945 roku.