WASZE PROJEKTY: nowoczesna nadbudowa zabytku

Dokładnie rok temu w Krakowie odbyły się pierwsze Biennale Architektury Wnętrz. Hasłem przewodnim był "dialog w przestrzeni". Laureaci konkursu, organizowanego pod takim hasłem, wykazali się ogromną wyobraźnią i sposobem interpretacji tego stwierdzenia. Jedną z finałowych prac był projekt zwieńczenia wieży Zamku Carskiego w Poznaniu, którego autorem był Andrzej Majcher - student Politechniki Poznańskiej.

Zaprojektowana przez niemieckiego urbanistę Josepha Stübbena, Dzielnica Cesarska, stanowi jedną z najbardziej wartościowych przestrzeni publicznych Poznania. Neoromański Zamek i Budynek Poczty Głównej, neorenesansowa Aula UAM, neoklasyczna Opera, neobarokowy Collegium Maius oraz wzniesiony nieco wcześniej neogotycki Kościół Najświętszego Zbawiciela współtworzą interesującą strukturę miejską. Jej dodatkowym akcentem jest zrealizowana w 2006 roku, domykająca od strony południowej, minimalistyczna Aula Nova.

Inspirując się takim kontekstem otoczenia i ogromem różnorodnych detali, trudno przypisać nowemu elementowi jakikolwiek styl lub nawiązanie do tego, co tu istnieje. Autor projektu, nie bez powodu wybrał to miejsce na przykład "dialogu w przestrzeni". Tak uzasadnia swój wybór:

„To eklektyczne wnętrze urbanistyczne jest znakomitym dowodem na to, że" dyskusja stylowa" równie szybko osiąga "kompromis", jak powszechnie występujący "konflikt". Spójność Dzielnicy Zamkowej to jej cecha, cecha która stała się dla mnie główną inspiracją. Efektem jest forma zwieńczenia wieży Zamku, która zrywa z jego "historią formalną", ale jednocześnie o niej przypomina.”

Autor projektu próbował pogodzić zasady dobrej konserwacji: zachować jak najwięcej z przeszłości oraz pozostawić ślad współczesnych działań. Ukazał to poprzez nawiązanie bryłą zwieńczenia, do istniejącej wcześniejszej formy i poprzez wykorzystanie współczesnych nowoczesnych materiałów. W efekcie zaprojektowane zwieńczenie jest negatywem przedwojennej iglicy. Dodatkowo wprowadzone otwarcia rozrzeźbiają bryłę i pozwalają na wprowadzenie nowej funkcji - tarasu widokowego. Materiałem dominującym jest perforowana stal, która nadaje zwieńczeniu podwójnego znaczenia. Za dnia wizerunek zwartego architektonu, a w nocy wariację świetlną jako ukłon w stronę przeszłości.

Projekt ten, a dokładniej jego idea i założenia, bardzo dobrze ukazuje hasło konkursowe: "dialog w przestrzeni". Zabudowa niezależnie od tego kiedy powstała i w jakim stylu, domaga się wspólnoty z otoczeniem - dialogu. Bardzo często trudno zacząć rozmowę, podobnie jak trudno wpaść na trop i założenia projektu. W powyższym przypadku autor udowadnia, że dialog w przestrzeni jest możliwy, a w architekturze nazywamy go kontekstem otoczenia.